Ne olağanın, ne olağanüstü olanın dersini almıyor insan...

Sabit değil hiçbir şey. Ay bile parçalanası...

Gökleri tanık tutuyorsun. Göğü söz diye indiriyorsun aklımın toprağına. Arza düşmüş bakışımı yukarı kaldırmamı bekliyorsun. Yer'li olmuş aklım; Sen gök çekimine tutulsun istiyorsun. Sağır sebepler arasında boğulan, insafsız çarklar arasında ezilen, sonu gelmez yokuşlarda susayan kalbime yeni bir ufuk açıyorsun.

Her yıldız bir iddia gibi durur başımızın üstünde...

Aldanışım mekânla başladı...

Son Peygamber’in özgürlüğünü elde edinceye kadar bütün çileleri çektiği... 

Tek hecelik bir vuruş! Akışı durduran keskin bir uyarı...

Yine ilk yıllarda düşmüş bu arınma sözleri, bu yağmurlar...

Üst üste. Yan yana. Bir daha...

Varlığın var oluş öyküsünü anlık duyurduğu veya sen...

Uzayıp gidiyor. Sonu gelmiyor...

“Vay haline iftira atanın ve ayıp-kusur arayanın!”

Doğru. Başıboş bırakılacağımı sandım...

Kıyamet suresi...

Karia’. Son dakika haberine benzemiyor. Numaralı. Sıralı. Sadece bir sure adı. Sayısız kıyamet ayetlerinden biri. Sessizce bekliyor sayfada. Uslu duruyor kalem ucunda. Bin kez “Karia” desem, sarsılmıyor bir yanım. Karia’nın hecelerinden nefesime ateş bulaşmıyor, dudaklarıma köz değmiyor.