Bu Kitap senin basiretindir. İleriyi görmen ve çok gerideyken ileriyi yakalaman, ileri görüşlülüğündür. Daha gerilerdeyken ileriyi yaşayabilmendir. Çağa yakalanman değil çağı yakalamandır.

Beyt ki bedenimdir benim. Hiç yoktan verilmiş yanıma. Nice varlığa aç iken tok edilmişim varlığa. Hayata acıkacak iken bir ömür,  doya doya hayat verilmiş bana. Nice korkulu yokluk uçurumlarından çekip alınmış varlığım.

Kulluk; insan oluvermendir. Kimselerin önünde değil, sadece ve sadece Allah önünde sorumluluk bilinci duyabilen olgunlaşan şahsiyetli, karakter sahibi insan olman.

Dediğin yerde duramadım. Kal dediğin halde kalamadım. Haddimi bilemedim; sınırlarımı aştım. Ayağımı çekemedim ateşlerden. Ellerimde kir pas kaldı. Çamura bulaştı eteklerim. Beni bulmak istediğince bulunmak isterdim. Geç kaldım. 

İncir ve zeytinin yetiştiği memleketleri bir düşün...

Müminler için ateşler yakılmakta hâlâ. Nefret okları hiç eksilmedi. Kan açlığı devam ediyor zalimlerin. Kin duvarları örüyorlar durmadan. İnanmış yüzlerdeki her yeni tebessümde kahroluyorlar. Haset içinde kıvranıyorlar.

Bu zulmün tanığıdır Allah...

Aman Allah’ım, niye orada öyle duruyor o kuyu...

Güneşi düşün, ayı, geceyi, gündüzü, gökyüzünü, yeryüzünü düşün...

Gerçekten etkinlik denilen şey nedir Rabbim...

Gözümüz önüne yüzden dönüş sahnesini koyuyorsun...

Bir zaman, sonrasında ziyarete gelen kelli felli adamlar...

Ey gamlı yalnızlıkların yüce nöbetçisi...

Kitab’tan mı şüpheleniyorsun? Bir insan karalamış olabilir mi diyorsun bu aydınlığı?

Birsin. Her şey Sana muhtaç, Sana bağımlı. Hiç bir şey Senden bağımsız değil. Kendinden soylusun! Yani kimse soyunu sopunu Sana iliştirerek bana tanrılık iddia edemez. Senin adına bana kendi hayat değerlerini dayatamaz.