Her şeyden önce iman, sevgi ürünüdür.. Yani inanmak, sevmek demektir. Kulluk (ibadet) ise sevgiye dayalı imanın tezahürüdür, dışa vurumudur.

"Sahip olma"ya karşı "şahit olma"nın sembolü olarak sivrilir minareler şehirlerin siluetinde. Çoğaltma telaşıyla habire o eşyadan bu eşyaya koşturulanların paylaşma huzuruyla buluştukları serin gölgeleri uzatır minareler.

Her âşıkta, güzel Efendimiz (sav)’in nurlu çehresi tecelli ediyordu. Bir şeyi daha anladım o gün hocamın anlattıklarını (Allah ondan razı olsun) hayranlıkla dinlerken: Seven kalbin tasvire ihtiyacı kalmıyordu. Tahayyül etmesi yeterliydi.

Gündüzle gece yer değiştirdi, uykuyla uyanıklık, konuşmayla suskunluk, sarhoşlukla ayıklık, darlıkla genişlik, yalnızlıkla kalabalık... Yer sarsılıyor yerine otursun diye her şey. Hallaç pamuğu gibi uçuşuyor nesneler. Ezberleri bozarak uçuşuyor sahurlarda, iftarlarda, teravihlerde.

Medine’ye vasıl olup Peygamberimiz’in kapısına ulaştığında O'nun Tebük seferinde olduğu bildirilir. Ciğerleri yanarak “Cennet sabahlarını andıran mübarek yüzlerini görmek isterdim” der, içinin ateşinden biraz bahseder ama annesine vaadini yerine getirmek zorundadır.

Peygamber Efendimiz'in, böylesine bir anda bile, elinde fidan bulunan müslümana -şâyet dikebilecekse-, onu dikivermesini tavsiye etmesi fevkalâde düşündürücü ve dikkat çekicidir.

Bekliyordum. Mescidi Nebevi’de, kadınlara ayrılan bölümde, Ravza-i Mutahhara’ya varmayı.

Satın alınamaz, net bir formülü de bulunmayan bir kıymet iman; kuşkusuz Allah’ın kuluna bir bağışı, ancak İbni Arabici bir açıklamayla da, kul kendinde içkin yeteneklerden istifade marifetiyle hak ettiği ölçüde ulaşıyor iman nimetine.

Nebi’ni şahsı, vahyin “yaşanabilir”liğinin sağlamasıdır. Buradan bakınca, vahyin “insan hâli”dir sünnet. Sünnetle birlikte, ayaklarını sağlamca yere basıp dik yürür vahiy.

Herkesin anlayacağı bir açıklıkla konuşurken kalpleri kırmamayı başaran Peygamberin vaazı, klişe tekrarlar ve ezber cümlelerle halkı usandıran açıklamaların ötesinde bir anlatımın iki özelliğini bildiriyor: Nezaket ve hikmet.

Mekke’den Medine’ye ilk gidişim, Mayıs’ın son günlerine, bir öğle vaktine rastladı...

"Îman bir şeyi kabul ederken zıddını reddedişin döngüsel olarak ilânını ve eylemini ifade etmek demektir."

Tanrı’nın yağmura benzeyen hizmetçileri vardır

Toprağa düşünce mısır, denize düşünce inci olurlar

                                     Lale Müldür (Buhur-u Meryem)

“Kıyametin koptuğunu görseniz de elinizdeki fidanı dikin.” Yıllar önce bir Cuma hutbesinde “Orman Haftası münasebetiyle” tanıştım bu hadisle. Sonraki yıllarda hep bu münasebetsiz münasebetle anıldığını gördüm bu sözün.

Prof. Dr. İsmail Lütfi Çakan'ın yeni yıl ile ilgili kaleme aldığı yazısı...