Salgınla gelen sorgulamada dünyada yeni bir paradigma oluşacak ve İslam da kurucu bir inanç olarak kıymetli yerini alacak mı acaba?

Çoğu insan kendisine verilen ismin ne manaya geldiğini öğrenmeye bile gerek görmeden yaşayıp gitmekte. 

Haziran 2019’da Güney Afrika’ya yaptığımız yolculuk her yönüyle hayatımın unutulmaz günleri arasında yerini aldı.

Peygamberimizi göremedik dünya gözüyle. Peki görebilseydik yanında yakınında olmanın kat kat artırılmış imtihanına katlanabilecek miydik. Kadınlar da erkekler de azim günlerden geçtiler. Ümmü Eymen onlardan biri. 

Fazıl şehir tam sıhhatte bir vücuda benzer. Bütün uzuvları onu hayat devresinin sonuna kadar muhafaza etmek hususunda yardımlaşırlar. 

Kızgın güneşin, yağmurun, rüzgârın altında günlerce yürümüşlerdi. Öldürücü sıcaklardan koruyacak bir ağaç yoktu yol boyunca. Bazı küçük çocuklar aman vermeyen koşullara dayanamayıp yollarda hayatını kaybetti.

Hz. Muhammed: Allah’ın Elçisi filmi (2016) yönetmen Mecid Mecidi’nin kendi sübjektif muhayyile ve hissiyatının göz önüne alınması gerektiğine dair açıklamasıyla başlıyor. Farklı sinema salonlarında seyirciyle ilgili küçük bir gözlemimi aktarmak isterim.

Din adına gerçekleştirilen öfkeli tartışmalara kulak verip de örselenmeden yara almadan kurtulmak ne mümkün. 

İnsanlık tarihi boyunca bazı istisnaları saymazsak dünyada insan ve kadın diye iki kategori olması, ilkinden neredeyse sadece erkeğin anlaşılması. Yeryüzü macerasının en büyük imtihanlarından biri oldu bu.

Ağır bir imtihandan geçiyoruz. İslam toplumlarının üzerinden tanklar, paletler geçiyor.