Onun hikâyesini ilk duyduğumda nedense yaşça benden çok büyük olduğunu düşündüm. Yaşadıklarının artık çok eskilerde kalmış olmasını dilediğimden belki. Oysa benden sadece birkaç yaş büyükmüş. Neredeyse akranımız olan bir kadına reva görülen bu muamele bana Sevgili Peygamberim’in yüzlerce sene önce devesinin üstünden binlerce insanın huzurunda tüm insanlığa “kadınlar size Allah'ın emanetidir” deyişini hatırlattı.
Gelenek olduğu üzere anasından-babasından “Allah'ın adı, Peygamberin kavliyle” istenen, Allah'tan bir emanet olarak alındığı için ona reva görülen muamelenin hesabı doğrudan Allah'a verilecek olan Nazmiye'nin (hâlâ teyze diyesim geliyor) öyküsü bakın nasıl:
Nazmiye hanim 56 yaşında. 16 yaşında evlenmiş 17 yaşında ilk doğumunu yapmış. 18 yaşında ikinci hamileliği sırasında dişi ağrımış, çektirmişler. Doğum sonrası iki dişi daha ağrıyınca kayınvalidesi “İki iki diş mi uğraşıcaz, hemi de masraf, hepsini çek bana dua edice'n bak!” demiş. Ağzında tek diş kalmayacak şekilde bütün dişleri -ikide bir masraf olmasın diye- çekildiğinde 19 yaşındaymış. O yaşında damak kullanmaya başladığından bütün damak yapısı deforme olmuş.
Bu hikâyeyi dinlediğimde aklıma üşüşen (bu kızcağızın kocası o sırada ne yapıyormuş, anası babası ne demiş bu işe, 19 yaşında bir kızın ağzındaki bütün sağlam dişleri hangi dişçi çekmiş...) gibi soruları bir tarafa bırakıp Nazmiye'nin, hikâyenin devamında daha da bariz olarak ortaya çıkan sistematik bir şekilde iradesizleştirilmesi üzerine düşünüyorum günlerdir.
İshal olan çocuğunu, kayınvalide gerek görmediği için doktora götüremeyen (bu arada kocası gurbette tıp okuyan) gelinin ilk çocuğunu kaybetmesi gibi nice öykülerde gördüğümüz iradesizleştirilme üzerine...
(Her iki örnekte de kadınlara reva görülen bu zulümlerin diğer kadınlar eliyle olması da ayrıca manidardır.)
Bir aşırılıktan diğer aşırılığa (ailelerin kadına zulmünden; kadının aileye zulmüne) kaymadan, sırat-ı müstakim üzere, adil, merhamet ve sevgiye (bk. Rum 21) dayalı yuvalarınızdaki her gününüzün bayram olması dileğimle...
