Hükümde Adalet
Cenâb-ı Hak, Kur'ân-ı Kerim'de şöyle buyurmaktadır: "Gerçekten Allah, size, emanetleri ehline vermenizi ve insanlar arasında hüküm ettiğiniz zaman adaletle hüküm vermenizi emreder."(10)
İslam'dan önce Araplarda adli işlerin yürütülmesi sağlam temellere dayanmıyordu. Uygulamada esas alınacak yazılı bir hukuk olmadığından problemlerin halli hakemlere düşerdi. Ancak, varılan karar, kesinlik belirtmezdi. Çünkü, kuvvetli olan kendi aleyhine verilen hükme uymayabilirdi. Bundan dolayı umumiyetle güçsüzler suçlu çıkarılırdı. İslam bu konuda köklü yenilikler getirdi. Adli işleri devletin yürütme esasını ve hak kuvvetlinin değil, haklının ilkesini benimsedi. "Allah'ın indirdiği ile aralarında hükmet." âyetinin gereği olarak Rasûl-i Ekrem adli işlerin yürütülmesini üstlendi, bir kadı sıfatıyla adli teşkilatı kurdu, yürüttü ve kendisinden sonra gelecekler için uymaları gereken muhakeme usûlü kaidelerini belirledi. Hz. Peygamber devrinde iki kardeşe ait arazi parçası üzerinde bir kulübe yapıldı. Varisleri, kulübenin, kardeşlerden hangisine ait olduğuna ihtilafa düştüler. Meselenin halli için Rasûlullah'a başvurdular. O da davayı yürütmekle Huzeyfe b. Yemin'i görevlendirdi. Huzeyfe, bizzat kulübenin yanına giderek keşif ve incelemelerde bulundu, çeşitli kimselerin ifadelerini aldı, şehadetlerine başvurdu, sonunda verdiği hükmü Hz. Peygamberin tasdikine sundu. O da verilen kararı temyiz ederek tasdik etti. Hz. Peygamber'in tesis ettiği adalet müessesesinde hakim, delillere göre hükmeder, dolayısıyla O'nun hükmüyle bir haram asla helâl olmaz. Bu sebeple yalancı şahitlilik ve asılsız delil ileri sürmek şiddetle yasaklanmıştır. Hakimi yanıltarak, hakkı olmadığı halde lehinde hüküm çıkartan kişinin eline geçen için Hz. Peygamber, "O, ateşten bir parçadır." Buyurmaktadır. (11)
Muamelelerde Adalet (Alışveriş, Ölçü Tartı Gibi)
Cenâb-ı Hak Bakara sûresinin 282. âyetinde borçlanmanın (alacak verecek hususlarının) şahitler tutarak kayda geçirilmesi gerektiğini, En'am sûresinin 152. âyetinde yetim malına erginlik çağına erişene kadar en iyi şeklin dışında yaklaşılmamasını, ölçünün tartının doğru yapılmasını, konuşunca akraba bile olsa adil olunmasını, Allah'ın ahdinin yerine getirilmesini, keza İsra sûresinin 35. ve Rahman sûresinin 7.- 8. âyetlerinde ölçü ve tartıda doğruluğun gözetilmesini emrediyor. Rasûl-i Ekrem bu âyetlerde ve burada zikredilmeyen diğer âyetlerde alışveriş ve benzeri muamelata dair verilen düsturları aynen toplum hayatına aktarmıştır. Medine'ye hicretten sonra İslam ekonomi kurallarının yürürlükte olduğu bir müstakil alışveriş merkezinin teşekkülünü sağlamış, kendisi de sık sık giderek denetlemelerde bulunmuştur. Bir gıda maddesinin ıslak kısmını alta koyarak satmaya kalkışan birini denetlerken "Aldatan kimse bizden değildir." demesi meşhurdur.(12) Hz. Peygamber'in bilhassa ticari muamelelerde adaleti sağlamak için ortaya koyduğu uygulamalardan bazılarını şöyle sıralamak mümkündür: Bir Müslüman pazarlığı üzerine pazarlık yapılmaması(13), müşteri kızıştırmaktan kaçınılması(14), üreticinin malının pazara intikalden önce ucuza kapatılmaması(15), ticarette doğruluğa riayet edilmesi(16), el emeğine, kişisel çaba ile elde edilen kazanca önem verilmesi(17), satılan mal ile ilgili kusurların gizlenmemesi, olduğundan farklı bilgi verilmemesi, alışverişte karşılıklı güven duygusunun oluşturulması(18), zengin tacirin takvadan ayrılmaması, dinî, içtimai, mali sorumluluklarının gereğini yerine getirmesi(19), borcun bir ihtiyacı gidermek için alınması ve zamanında ödenmesi(20), darda kalan iyi niyetli borçluya mühlet verilmesi(21), malların sürümünü yalan yere yeminle artırmaya girişilmemesi(22), helal yoldan ayrılmaması(23), çalışan işçinin emeğinin hakkı ne ise hemen ödenmesi(24), aldatan tacirlerin günahkar(25) ve dürüst tacirlerin ahirette peygamberler, sıddikler ve şehidlerle beraber olacağı(26), eksik tartıp yanlış ölçmenin toplumların helakine sebep olacağı(27), spekülasyonun yasaklanması(28).
Aile ve Çevrede Adalet
Kur'ân-ı Kerim anne babaya hürmeti, onlara her zaman iyi davranmayı, sıkıntılarını gidermeyi, bilhassa yaşlılığın son günlerinde onlara destek olmayı, onlara öf bile dememeyi, yüz ekşitmemeyi(29) bizden istemekte, adalet ve ihsan ile birlikte "yakınlara vermeyi, iyiliği" bir arada zikretmektedir(30). Hz. Peygamber de anne babayı hoşnut etmenin Allah'ın rızasına erişmeye ve cennete ulaşmaya vesile olduğunu belirtiyor. Kendisi, üzerinde emeği olan cariye statüsündeki Ümmü Eymen Bereke'ye "Sen benim ikinci annem sayılırsın." diye iltifat ettiği gibi, kendisini doğduğu günlerde sadece bir hafta emzirdiğini öğrendiği Süveybe adlı hanıma ölünceye kadar hediyeler gönderiyor, annesi Amine'nin kabrini ziyaret ederek onun küçüklükte kendisine beslediği merhameti hatırlayarak göz yaşı döküyor, süt annesi Halime'ye, süt kardeşi Şeyma'ya ömrü boyunca sevgi ve saygı gösteriyor, sıkıntılarının giderilmesinde yardımcı oluyor. Yengesi (Ebû Talib'in zevcesi) Fatıma hanıma ve Hz. Aişe'den dolayı kayınvalidesi durumunda olan Ümmü Ruman (ra)'ya saygı ve hizmette kusur etmiyor. Böylece ebeveyne davranıştaki adaleti ölümsüz bir miras olarak ümmetine bırakıyor. Hz. Muhammed gerek torunları olan Hz. Hasan ve Hüseyin gibilerini, gerekse ashabın diğer çocuklarını şefkat ve merhametle bağrına basıyor, onların seviyesine iniyor, dünyasına giriyor, onları şenlendiriyor, kırmadan, üzmeden terbiye ediyor. Hz. Peygamber'in evladına düşkünlüğünü göstermesi bakımından Hz. Fatıma ile ilgili olarak anlatılan şu olay ne kadar ilginçtir: Bir gün Hz. Peygamber, Hz. Ebû Bekir ve Hz. Ömer Medine'de Ebû Eyyub el-Ensarî'nin hurma bahçesine gittiler, zevcesi onları "Merhaba ey Allah'ın Rasûlü ve O'nunla beraber gelenler!" diye sevinçle karşıladı, az sonra Hz. Ebû Eyyub geldi, misafirlerin tatması için derhal bir hurma dalından koparıp sundu, peşinden bir koyun kesip kebap hazırladı. Rasûl-i Ekrem kendisi henüz yemeden kebaptan bir miktar alıp yufkaya sardı ve "Ey Ebû Eyyub, bunu kızım Fatıma'ya hemen ilet! Zira, günlerden beri o böylesini tatmadı." buyurdu. Ebû Eyyub (ra) da onu hemen Hz. Fatıma'ya yetiştirdi. (Bu kebap kıssasında bir nükte daha var. Adalet, sorumlulukla iç içe bir kavram olup adil insan sorumluluğunu müdrik insandır. Dolayısıyla Rasûlullah gölgelikte serinlemekten, yediklerinden, içtiklerinden, böylesine ikram sahibi bir dosta sahip bulunduklarından sorulacaklarını yanındakilere hatırlatmıştır. (Bu olay, Tekasür sûresinin "Sonra o gün size verilmiş olan her nimetten sorguya çekileceksiniz." anlamındaki 8. âyetinin nüzul sebepleri arasında zikredilir).(31)
Peygamber Efendimiz komşularla iyi geçinme, onlara iyilik etme, tasada ve sevinçte yanlarında olma, komşuların her bakımdan birbirlerinden güven içinde olmaları hususunda da en güzel örnektir, O, bu hususta şöyle buyurmaktadır: "Allah katında komşuların en iyisi komşularına en iyi davranandır." (32) Nebiyy-i Muhterem çevre ile ilişkilerde güler yüzlü, yardımsever, müjdeleyici(33), küçüklere şefkatli, yaşlılara da saygılı olmamızı(34) istemektedir. Bu açıdan şu hadis-i şerif ne kadar bir mesaj yüklüdür: "Bir genç bir ihtiyara yaşından dolayı hürmet ederse, Allah o gence yaşlanınca ikram edecek kişileri mutlak bahşeder."(35) Peygamberimiz bize kendimiz için sevip istediğimizi mümin kardeşimiz için de istemeyi imanın bir gereği olarak nitelendirirken(36), diğer taraftan şöyle buyurur: "Bu kimse dünyada bir Müslümanın herhangi bir sıkıntısını giderirse Allah da kıyamet gününde onun sıkıntısını giderir. Sıkıntı içinde olan birisine kolaylık gösterene Cenâb-ı Hak dünya ve ahirette kolaylık ihsan eder. Kim bir Müslümanın kusurunu gizlerse Allah onun hem dünyada hem de ahirette kusurunu gizler..."(37)
Yabancılara Karşı Adalet
Cenâb-ı Hak Kur'ân-ı Kerim'inde Maide sûresinin 42. âyetinde Ehl-i Kitab'la ilgili hükümlerinde adaletin gözetilmesini, Mümtehine sûresinin 7. âyetinde ise Müslümanlarla savaşmayan ve İslam'ın tebliğine engel olmayan yabancılara iyilik etmenin ve adil davranmanın yasak olmadığını bildirir. Milletler arası ilişkilerde adaleti temin için savaşlar yapmaya mecbur kalan Hz. Peygamber, gerektiğinde kendisine iyiliği dokunan bir müşrik bile olsa yine adaletin gereği olarak onu minnetle yad etmiş ve ince bir vefa örneği göstermiştir. Mesela Taif dönüşünde kendisini, oğullarını silahlandırarak himayesine alan ve şehre girmesine vesile olan Mut'im b. Adiy bunlardan biridir. Bedir savaşında esirlere ne yapılacağı görüşülürken Rasûl-i Ekrem şayet Mut'im sağ olup da esirleri isteseydi, hiç bir kurtuluş akçesi almadan onun hatırına hepsini serbest bırakabileceğini belirtmiş, ölen bu kişinin ardından şair Hassan'ın bir mersiye yazmasına da engel olmamıştır. Mut'im'in, Bedir savaşında Müslümanlara karşı müşrikler safında yer alıp öldürülenler arasında bulunduğunu da burada hatırlayalım da Hz. Peygamber'in tarife sığmaz güzellikteki adalet duygusunun sonucu olan zarifane vefa hissinin hangi ölçülere vardırdığını düşünelim.
1) Kalem, 68 / 4.
2) Ahzab, 33/21.
3) İbn Hişam, es-Sire, II, 369; Halebî. İnsanü´l-Uyûn, 1,136 vd.
4) Nahl, 16/90.
5) Hadid, 57/25.
6) Al-i İmran, 3/18.
7) Al-i İmran, 3/21.
8) Hud, 11/112.
9) İbn Mace, Hudud,6/2547.
10) Nisa, 4 / 58.
11) Tirmizî, Ahkam, 2 / 1339.
12) Müslim, İman, 102.
13) Müslim. Buyu´ 9, 11.
14) Müslim, Büyü´, 9.
15) Buharî, Buyu´. 72; Müslim, Buyu´, 7.
16) Buharî, İman. 24; Müslim, İman, 106
17) Buharî, Buyu´, 15.
18) Buharî, Buyu´,10; Müslim, Buyu´ 51.
19) Müslim, Zuhd, 11
20) Buharî, Zeka, 18
21) Buharî, Buyu´ l8:Tirmizî, Buyu´ 65.
22) Ahmed b. Hanbel, Müsned, II, 235.
23) İbn Mace, Ticarat, 2.
24) İbn Mace, Ruhun, 4.
25) Tirmizî, Buyu´, 4.
26) Tirmizî, Buyu´, 4; İbn Mace, Ticari, 1.
27) Tirmizî, Büyü´, 9.
28) İbn Mace, Ticarat,6.
29) Bk. İsra, 17 / 23,24.
30) Nahl, 16 / 90.
31) Elmalılı Hamdi Yazır, Hak Dini Kur´ân Dili, X, 6063.
32) Tirmizî, Birr, 28.
33) Buharî, İlim, 1.
34) Tirmizî, Birr, 5,75.
35) Tirmizî, Birr, 75.
36) Buharî, İman, 7.
37) Müslim, Zikir ve Dua, 38.
